ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ "ΜΗ ΒΙΑΙΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" (από τους Λοκρούς στο Δάσος)

 Μια ενδιαφέρουσα μέθοδος για να μαθουμε να μιλάμε χωρίς να χρησιμοποιούμε βία
http://www.youtube.com/watch?v=PItJBjOO45c&context=C3ea8032ADOEgsToPDskKtHigz-xeAM-wmb2cY-qO1
http://www.youtube.com/watch?v=faHtk7JrfE8&feature=related

...σμιλεύοντας το χρόνο...

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Στόχοι και πορεία του Χόρχε Μπουκάϊ

Υπάρχει διαφορά μεταξύ των λέξεων :στόχος και πορεία και ο καλύτερος τρόπος για να την αναλύσουμε είναι μέσω της παρακάτω ιστορίας :
Πάει κάποιος μια μέρα στη θάλασσα για να κάνει μια βόλτα με το ιστιοφόρο του και, ξαφνικά, ξεσπά μια δυνατή καταιγίδα και παρασύρει ανεξέλεγκτα το σκάφος του στ’ ανοιχτά. Μες την καταιγίδα, ο άνθρωπος δεν βλέπει προς τα που πάει το ιστιοφόρο. Με κίνδυνο να γλιστρήσει και να πέσει από το κατάστρωμα, ρίχνει την άγκυρα για να μη συνεχίσει να τον παρασύρει ο άνεμος, και καταφεύγει στην καμπίνα του μέχρι να κοπάσει λίγο η καταιγίδα. Όταν πέφτει ο αέρας, βγαίνει ο άντρας από το καταφύγιό του και επιθεωρεί το σκάφος από την πρύμνη ως την πλώρη. Το εξετάζει σπιθαμή προς σπιθαμή, και με χαρά διαπιστώνει ότι το σκάφος είναι ανέπαφο. Η μηχανή δουλεύει μια χαρά, το κύτος δεν έχει υποστεί την παραμικρή ζημιά, τα πανιά είναι άθικτα, το πόσιμο νερό δεν έχει χυθεί και το τιμόνι λειτουργεί σαν καινούργιο.
Ο ιστιοπλόος χαμογελά και σηκώνει το βλέμμα του με την πρόθεση να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής προς το λιμάνι. Κοιτάζει ψηλά ένα γύρω προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά παντού βλέπει μόνο θάλασσα. Συνειδητοποιεί πως η θύελλα τον έχει παρασύρει μακριά από την ακτή κι έχει χαθεί.
Αρχίζει ν΄απελπίζεται και να αγχώνεται.
Όπως συμβαίνει σε κάποιους ανθρώπους σε στιγμές υπερβολικά δυσάρεστες, ο άντρας αρχίζει να κλαίει και να παραπονιέται φωναχτά:
“Είμαι χαμένος, είμαι χαμένος…τι θ΄απογίνω…”
Και ενθυμούμενος ότι είναι ένας άνθρωπος με θρησκευτική παιδεία – όπως συμβαίνει μερικές φορές, δυστυχώς μόνο σε τέτοιες στιγμές – , λέει:
“Θεέ μου, είμαι χαμένος, βοήθησέ με Θεέ μου, είμαι χαμένος…”
Αν και μπορεί να φανεί ψέμα, γίνεται ένα θαύμα σ΄αυτή την ιστορία : ανοίγει ο ουρανός, εμφανίζεται ένας διάφανος κύκλος ανάμεσα στα σύννεφα, περνάει μια ακτίνα ήλιου, όπως στις ταινίες, και ακούγεται μια βαθιά φωνή (του Θεού;) που λέει:
“Τι σου συμβαίνει;”
Μπροστά στο θαύμα ο άντρας γονατίζει και παρακαλεί:
“Είμαι χαμένος, δεν ξέρω που βρίσκομαι, είμαι χαμένος, φώτισέ με, Κύριε. Πες μου που βρίσκομαι…Κύριε; Που βρίσκομαι;”
Εκείνη τη στιγμή η φωνή, απαντώντας στην απελπισμένη παράκληση, λέει:
“Βρίσκεσαι σε γεωγραφικό πλάτος 38 μοίρες νότια, γεωγραφικό μήκος 29 μοίρες δυτικά” κι αμέσως κλείνει ο ουρανός.
“Ευχαριστώ, ευχαριστώ…” λέει ο άντρας.
Μόλις όμως περνάει η πρώτη χαρά, το σκέφτεται λιγάκι και ξαναρχίζει να κλαίγεται ανήσυχος:
“Είμαι χαμένος, είμαι χαμένος…”
Συνειδητοποιεί ότι, ακόμα κι αν ξέρει που βρίσκεται, πάλι χαμένος είναι. Γιατί το να ξέρεις που βρίσκεσαι, δεν σου λέει τίποτα για να πάψεις να είσαι χαμένος.
Ο ουρανός ανοίγει ακόμη μια φορά:
“Μα, τι σου συμβαίνει επιτέλους;”
“Να, στην πραγματικότητα δεν με εξυπηρετεί σε τίποτα να ξέρω που βρίσκομαι… Αυτό που θέλω να ξέρω είναι που πάω. Σε τι ωφελεί να ξέρω που βρίσκομαι αν δεν ξέρω που πάω; Αυτό που με κάνει να είμαι χαμένος είναι ότι δεν ξέρω που πάω.”
“Ωραία”, λέει η φωνή, “πας στο Μπουένος Αιρες” και αρχίζει πάλι να κλείνει ο ουρανός.
Τότε, πιο γρήγορα τώρα πριν προλάβει να κλείσει τελείως ο ουρανός, λέει ο άντρας:
“Είμαι χαμένος, Θεέ μου, είμαι χαμένος και απελπισμένος…!”
Ανοίγει ο ουρανός για τρίτη φορά:
“Τι τρέχει πάλι;”
“Να…εγώ, ξέροντας που βρίσκομαι, και ξέροντας που πάω, συνεχίζω να είμαι χαμένος όπως και πριν, γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρω καν που βρίσκεται το μέρος όπου πάω!”
Η φωνή απαντάει:
“Το Μπουένος Άϊρες είναι 38 μοίρες….”
“Όχι, όχι, όχι!” αναφωνεί ο άντρας. “Είμαι χαμένος, είμαι χαμένος…Ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημα; Συνειδητοποιώ ότι δεν φτάνει να ξέρω που βρίσκομαι και που πάω. Χρειάζεται να ξέρω ποιος είναι ο δρόμος για να φτάσω εκεί. Χρειάζομαι τον δρόμο”
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πέφτει από τον ουρανό μια περγαμηνή δεμένη με μια κορδέλα.
Την ανοίγει ο άντρας και βλέπει έναν ναυτικό χάρτη. Επάνω αριστερά αναβοσβήνει ένα κόκκινο σημείο και από κάτω λέει:
“Βρίσκεστε εδώ.”
Και κάτω δεξιά, ένα γαλάζιο σημείο γράφει:
“Μπουένος Άϊρες “.
Με χρώμα φούξια φωσφορίζον, ο χάρτης δείχνει μια πορεία με πολλές ενδείξεις:
δίνη
ύφαλος
βράχια…
και, φυσικά, σημειώνει την πλεύση που πρέπει να ακολουθήσει ο ήρωάς μας για να φτάσει στον προορισμό του.
Επιτέλους, ο άντρας είναι ευχαριστημένος. Γονατίζει, κάνει το σταυρό του και λέει:
“Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου…”
Ο άπειρος και άτυχος ήρωάς μας
Κοιτάζει τον χάρτη…
Βάζει μπροστά τη μηχανή…
Σηκώνει τα πανιά…
Κοιτάζει ολόγυρα…
Και λέει:
“Είμαι χαμένος, είμαι χαμένος!”
Ασφαλώς.
Ο κακομοίρης, συνεχίζει να είναι χαμένος.
Όπου κι αν κοιτάξει, παντού υπάρχει μόνο νερό, κι όλες μαζί οι πληροφορίες που έχει δεν του χρησιμεύουν σε τίποτα, αφού δεν ξέρει από που ν΄αρχίσει το ταξίδι.
Σ΄αυτήν την ιστορία ο άντρας βλέπει που βρίσκεται, ξέρει ποιος είναι ο προορισμός του, γνωρίζει τον δρόμο  που συνδέει το σημείο που βρίσκεται με το μέρος που πηγαίνει, κι εντούτοις, κάτι του λείπει για να πάψει να είναι χαμένος.
Τι είναι αυτό που του λείπει;
Να ξέρει προς τα που πάει.
Τι θα έκανε ο  κυβερνήτης ενός πλοίου για να καθορίσει την πορεία του;
Θα κοίταζε μια πυξίδα. Γιατί μόνο μια πυξίδα μπορεί να του δώσει αυτή την πληροφορία.
Τώρα που ξέρει που βρίσκεται, ξέρει που πάει κι έχει και τον χάρτη που τον κατευθύνει, τώρα, του λείπει η πυξίδα. Γιατί αν δεν έχει πυξίδα, με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να ξέρει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί.
Άλλο πράγμα η πορεία και άλλο ο στόχος, ο προορισμός.
Ο στόχος είναι το σημείο άφιξης, ο δρόμος είναι το πως θα φτάσεις. Η πορεία είναι η γραμμή, η κατεύθυνση.
Η κατεύθυνση είναι απαραίτητη, έστω κι αν το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει είναι να ξέρεις που πέφτει ο βορράς.
Αν καταλαβαίνει κανείς τη διαφορά μεταξύ πορείας και στόχου, αρχίζει να ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.
Ευτυχία είναι, η ικανοποίηση να ξέρεις ότι είσαι στον σωστό δρόμο.
Ευτυχία είναι η εσωτερική ηρεμία που νοιώθει αυτός που ξέρει προς τα που πάει η ζωή του.
Ευτυχία είναι η σιγουριά ότι δεν είσαι χαμένος.
Στην καθημερινή μας ζωή, οι στόχοι είναι τα λιμάνια όπου πρέπει να φτάσουμε, ο δρόμος είναι τα βοηθήματα που έχουμε στη διάθεσή μας για να τα καταφέρουμε, και τον χάρτη μας θα τον προσφέρει η πείρα.
Δεν αμφιβάλλω ότι έχει σημασία να ξέρουμε που βρισκόμαστε. Ωστόσο…χωρίς κατεύθυνση δεν υπάρχει δρόμος.
Είναι πιθανό, όταν βρίσκεται κανείς κοντά στον στόχο, να αισθάνεται ότι δεν είναι πια χαμένος. Όμως, αυτή η σιγουριά δημιουργεί δύο προβλήματα:
1. Πρέπει να περιορίζω την επιλογή μου αποκλειστικά στους στόχους που διαγράφονται μπροστά μου.
2. (και το πιο σοβαρό…) Τι γίνεται αφότου έχω φτάσει στον στόχο μου, ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος, νοιώθοντας θαυμάσια και σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό μου; Τι γίνεται τη στιγμή που ακολουθεί την πληρότητα;
Γιατί θα πρέπει να προσπαθήσω να βρω άλλον στόχο, και να θυμάμαι ότι κι αυτός θα πρέπει να είναι μέσα στα γνωστά πλαίσια, αλλιώς πάλι θα χαθώ.
Η στρατηγική σύμφωνα  με την οποία πρέπει να ανανεώνω συνεχώς τους στόχους μου για να αισθάνομαι ευτυχισμένος, πάντα αναγκασμένος να αποδιώχνω τον τερματισμό των προσπαθειών μου μόνο και μόνο για να συνεχίζω να βαδίζω, η ανάγκη να εφευρίσκω μόνο κοντινούς προορισμούς για να μην τυχόν και χαθώ στο δρόμο, όλο αυτό εμένα μου φαίνεται ένα υπερβολικά βαρύ φορτίο.
Επαναλαμβάνω: αν η ευτυχία μου προϋποθέτει να μην αισθανθώ ποτέ χαμένος, κι αν το τίμημα που πρέπει να καταβάλλω για να νοιώθω ευτυχής με εξαναγκάζει να κινούμαι πάντα σε κοντινές περιοχές, εγώ βρίσκω ότι κοστίζει υπερβολικά ακριβά.
Μεγαλώνω σημαίνει επεκτείνω τα όρια.
Σημαίνει να φτάνω κάθε φορά και πιο πέρα.
Πως θα μεγαλώσω αν ζω περιορισμένος στα γνωστά, από φόβο μήπως χαθώ;
Το θέμα λοιπόν είναι να ξέρουμε την πορεία.
Το θέμα δεν είναι να ξέρω που πάω, δεν είναι πόσο κοντά βρίσκομαι ούτε ν΄ανακαλύψω τι πρέπει να κάνω για να φτάσω στον στόχο.
Το θέμα είναι ότι ακόμη κι αν ο περιβάλλων χώρος δεν μου επιτρέπει να δω την ακτή, αν εγώ ξέρω που πάω, δεν με ενδιαφέρει ποτέ το μέρος που θα φτάσω, αλλά η κατεύθυνση την οποία ακολουθώ.
Στην περίπτωση των στόχων, ποτέ δεν ξέρω αν βαδίζω σωστά, όσο αυτοί δεν βρίσκονται μέσα στο οπτικό μου πεδίο.
Όταν ξέρω την πορεία, δεν με ενδιαφέρει πια αν θα φτάσω στο τέρμα. Είναι δυνατόν να μην είμαι χαμένος και να μη με νοιάζει το άμεσο αποτέλεσμα.
Κι αν εξαιρέσουμε τη ματαιοδοξία, αυτό είναι όφελος.
Αν για την ευτυχία μετρούσε ο προορισμός, τότε θα ήταν εξαρτημένη από τη στιγμή της άφιξης.
Αντίθετα, αν εξαρτάται από την αναζήτηση της πορείας, το μόνο που ενδιαφέρει είναι να βαδίζω στον δρόμο, κι ο δρόμος αυτός να είναι ο σωστός.
Ο σωστός δρόμος είναι εκείνος που ευθυγραμμίζεται με την πορεία που δείχνει η πυξίδα.
Όταν ο δρόμος προσανατολίζεται σύμφωνα με την κατεύθυνση που δίνω στη ζωή μου, τότε είμαι στο σωστό δρόμο.
Προσέξτε όμως, δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος, όπως ακριβώς δεν υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που πάει προς το βορρά. Σωστό είναι και το ένα, αλλά και το άλλο, και το άλλο…και το άλλο…
Όλοι οι δρόμοι είναι σωστοί, αν πηγαίνουν στη σωστή κατεύθυνση.
Μπορώ να επιλέξω οποιονδήποτε δρόμο, και κάνει το ίδιο. Αφού η πορεία συμπίπτει με τον δρόμο, η αίσθησή μου είναι πως δεν είμαι χαμένος.
Στη ζωή, την πορεία την διαγράφει η κατεύθυνση που ο καθένας αποφασίζει να δώσει στην ύπαρξή του.
Και η πυξίδα καταφέρνει ν΄απαντήσει στην απλή ερώτηση:
Προς τι ζω;
Όχι γιατί αλλά προς τι.
Όχι πως αλλά προς τι.
Όχι με ποιον αλλά προς τι.
Όχι από τι αλλά προς τι.
Η ερώτηση είναι προσωπική. Το θέμα δεν είναι να απαντήσεις προς τι ζει ο άνθρωπος, προς τι υπάρχει η ανθρωπότητα, προς τι έζησαν οι γονείς σου ούτε τι νόημα έχει η ζωή των ανήθικων.
Το θέμα είναι Η ΖΩΗ ΣΟΥ.
Τι νόημα έχει η ζωή σου;
Αν μπορείς ν΄απαντήσεις με ειλικρίνεια σ΄αυτήν την ερώτηση, σημαίνει ότι έχεις βρει την πυξίδα για το ταξίδι.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Ευτυχίας Φύλλα Πορείας IV

αγάπη...

Στην αγάπη υπάρχει πάντα ένας τρόπος - στην αδιαφορία  υπάρχει πάντα μια δικαιολογία.....

"Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ" ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ

 

Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Προβατάς και δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 16 Οκτωβρίου

• 

Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ' ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.

Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».
Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Άκουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Ετσι μας λένε. Όμως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό;

«Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι' αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας;

«Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν "αγορές", δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».

Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος;

«Ήδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν "δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος" και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα»

Πιστεύετε, παρ' όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς;

«Ναι, παρ' ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι' αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: "Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα". Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο. Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».

Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;

«Είναι το οικονομικό σύστημα "στυγνή ληστεία"».

Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα...

«Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε "κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής". Ακριβώς όπως η Μαφία! Οπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ' τα πάρουν πίσω».

Αρα η ανυπακοή και η μη πληρωμή του χρέους μας είναι η πρότασή σας;

«Προσέξτε. Η ανυπακοή πολλές φορές θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Και κυρίως να βρείτε τον τρόπο που σας ταιριάζει».

Το ίδιο σύστημα, όμως, δεν επιβάλλεται και εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες;

«Βεβαίως. Από τα πρώτα χρόνια του Ρίγκαν και ως σήμερα, πάρα πολλές φορές έχουν κληθεί οι αμερικανοί πολίτες να πληρώσουν τα κεφάλαια τραπεζών που χάθηκαν σε επενδυτικά ρίσκα που πήραν οι ίδιες εντός και εκτός ΗΠΑ. Αυτό, προσέξτε, δεν θα συνέβαινε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά συμβαίνει στο δικό μας οικονομικό σύστημα, διότι απλώς είναι "γκανγκστερικό". Μάλιστα υπάρχει και όνομα για αυτό το σύστημα, ο Στίγκλιτζ θα σας έχει μιλήσει φαντάζομαι. Ονομάζεται "πολύ μεγάλο για να αποτύχει". Αυτό περιγράφει στην ουσία την πολιτική "παροχής εξασφάλισης" από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία διασφαλίζει στις τράπεζες και στους επενδυτικούς οργανισμούς πως "ό,τι ρίσκο και να πάρετε, όταν το σύστημα καταρρεύσει και δεν θα μπορείτε να πάρετε άλλα λεφτά, θα σας τα δώσουμε εμείς από τα χρήματα των φορολογουμένων". Παρεμπιπτόντως, το σύστημα καταρρέει κάθε τόσο».

Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;

«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το "γκανγκστερικό σύστημα", αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι' αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του '70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

Και εμείς οι πολίτες, όμως, δεν αντιδράσαμε καθόλου και τα αποδεχτήκαμε όλα αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας.

«Μα δεν τα έχουμε αποδεχτεί! Δεν μας δόθηκε καμία επιλογή και καμία εναλλακτική. Δεν μας ρώτησε κανένας: "Σας αρέσει το ΔΝΤ;". Εμένα δεν με ρώτησε κανένας, εσάς; Απλώς το σχεδίασαν και μας το επέβαλαν».

Γι' αυτό η Goldman Sachs, ας πούμε, αν και βασική υπεύθυνη της κρίσης, βγάζει ακόμη τεράστια κέρδη;

«Ακριβώς. Αν και είναι βασικοί υπεύθυνοι και από τους αρχιτέκτονες της κρίσης, τα πάνε μια χαρά, με τεράστιους μισθούς και με μπόνους. Αυτό συμβαίνει επειδή απλώς ανήκουν στο σύστημα που προανέφερα. Η Goldman Sachs τώρα είναι πλουσιότερη από ποτέ. Αλλά ο κόσμος δεν εστιάζει σε γεγονότα όπως αυτό, διότι η προπαγάνδα αναζητεί και βρίσκει άλλους "υπεύθυνους" να κατηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη είναι να στοχοποιείς διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Η στοχοποίηση, όμως, συμβαίνει και από τις δύο πλευρές. Και από το κράτος προς κάποιους, αλλά και από τους πολίτες προς κάποιους άλλους. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό; Υπάρχει «καλή» στοχοποίηση;

«Όχι βέβαια. Προσέξτε τι γίνεται. Από την πλευρά του κράτους έχουμε ορισμένους ιδιαίτερα εύκολους στόχους, όπως είναι για παράδειγμα οι δάσκαλοι και η Παιδεία γενικότερα. Από την πλευρά του πληθυσμού τώρα, έχουμε τον εύκολο στόχο, που είναι οι αλλοδαποί, και στην Ευρώπη εξαπλώνεται ανησυχητικά το φαινόμενο της μετανάστευσης. Στην Ουγγαρία με το νεοφασιστικό κόμμα Τζομπίκ, στην Αγγλία με το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Αμυντική Λίγκα. Και αν σας ακούγεται ανακουφιστικό ότι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά ρατσιστικά κόμματα παίρνουν κάτω από 10%, μην ξεχνάτε ότι το 1928 στη Γερμανία το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάρει κάτω από 3%. Πέρυσι βγήκε στη Γερμανία το βιβλίο του Τίλο Σαραζίν "Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της", στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες καταστρέφουν τη χώρα. Έγινε μπεστ σέλερ. Η δε καγκελάριος Μέρκελ, παρ' ότι καταδίκασε το βιβλίο, δήλωσε ότι η πολυπολιτισμικότητα έχει τελικά αποτύχει. Οι Τούρκοι και οι Άραβες που τους έκαναν εισαγωγή για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά "απέτυχαν", δηλαδή, να γίνουν ξανθοί και γαλανομάτηδες, κανονικοί άριοι...».

Υπάρχει πάντως το παράδοξο σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής ηρεμίας οι άνθρωποι να επιλέγουν τον καπιταλισμό και να θυμούνται όλα τα κακά του σοσιαλισμού. Οταν όμως έρχεται η οικονομική κρίση, τότε βρίζουν τα κακά του καπιταλισμού και μνημονεύουν τα καλά του σοσιαλισμού. Είναι λίγο ανόητο αυτό. Πώς γίνεται να αλλάξει;

«Αυτό είναι και το ένα και μοναδικό μήνυμα που πραγματικά έχω να δώσω. Δεν είναι συνταγή και πρέπει ο καθένας να το καταφέρει μόνος του: Χρησιμοποιήστε την κοινή λογική».

Με αυτό που λέτε ελπίζετε να βελτιώσετε τον κόσμο;

«Δεν θέλω να βελτιώσω τον κόσμο, θέλω οι άνθρωποι να τον βελτιώσουν».

Ποια είναι η άποψή σας για τον Μπαράκ Ομπάμα; Σας φαίνεται, όπως λένε, να έχει ξεχάσει ότι ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από χέρια μαύρων;

«Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, δεν είχα καμία προσδοκία από αυτόν. Το είχα γράψει και το είχα πει πριν από την εκλογή του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου αρχές. Είναι ένας οπορτουνιστής χωρίς αρχές. Από την άλλη όμως, το να έχουμε μια οικογένεια μαύρων στον Λευκό Οίκο είναι ένα μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα. Συμβολίζει σπουδαία πράγματα για την τεράστια ομάδα των Αφροαμερικανών, αλλά κυρίως για την παγκόσμια κουλτούρα και τον πολιτισμό. Το να περιμένεις, πάντως, κάτι από τον Ομπάμα είναι τεράστιο λάθος».

Ολα αυτά τα χρόνια που σας ακούω και σας διαβάζω, μου θυμίζετε ήρωα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

«Αλήθεια; Μισό λεπτό να καλύψω τις φτέρνες μου».

Ειλικρινά, μοιάζει σαν να προσπαθείτε να αλλάξετε τη μοίρα που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους. Αυτό δεν είναι κάπως μάταιο; Στο τέλος δεν θα είναι έτσι και αλλιώς χαμένη μάχη;

«Όχι, δεν την έχουν επιλέξει οι άνθρωποι τη μοίρα τους. Εγώ πάντως δεν την έχω επιλέξει. Έχει όμως σχεδιαστεί. Ο Ανταμ Σμιθ (που έγραψε τον "Πλούτο των εθνών") δεν ήταν ηλίθιος που έγραψε αυτά που έγραψε».

Ας περάσουμε σε κάτι άλλο που αφορά την Ελλάδα. Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας;

«Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά».

Ομως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς.

«Φυσικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ' αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ. Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τους χρησιμοποιήσουμε και ως "διαφημιστικό", ως "teaser" για άλλες χώρες. Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».

Οι μεγάλες δυνάμεις, όμως, γιατί κάνουν εδώ και δεκαετίες τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες που έχει διαπράξει η Τουρκία;

«Μερικές φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του '90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Οι διανοούμενοι της Ευρώπης, όμως, δεν πολυμιλάνε για όλα αυτά. Τελικά ο διανοούμενος που υπηρετεί τους δυνατούς μπορεί να συνεχίσει να λέγεται έτσι;

«Αυτή της Τουρκίας δεν είναι η μόνη περίπτωση, αλλά είναι πολύ ενδεικτική της κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι διανοούμενοι της Δύσης».

Την ένταση που υπάρχει τελευταία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ πώς την εξηγείτε;

«Αυτήν τη φορά η Τουρκία έχει έναν πολύ καλό λόγο, αφού ένα τουρκικό πλοίο δέχθηκε επίθεση σε διεθνή ύδατα και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι. Αυτό ήταν κανονική πειρατεία. Οι Ισραηλινοί άλλωστε συνηθίζουν να τα κάνουν αυτά από παλιά. Κανένα κράτος δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που κάνει το Ισραήλ, αλλά όταν έχεις τις ΗΠΑ από πίσω σου, κάνεις ό,τι θέλεις. Σκοτώθηκαν λοιπόν από τα πυρά των Ισραηλινών εννέα άνθρωποι, από τους οποίους να σημειώσουμε κανένας δεν ήταν αμερικανός πολίτης, και η Τουρκία απαίτησε από το Ισραήλ να ζητήσει συγγνώμη».

Πιστεύετε δηλαδή ότι πίσω από τις κινήσεις τις Τουρκίας κρύβεται και αίσθημα δικαίου;

«Οχι. Ξέρετε εσείς να υπάρχει κάποιο κράτος που να είναι κράτος δικαίου; Τα κράτη δεν είναι οργανισμοί ήθους και ηθικής, είναι οργανισμοί ισχύος».

Πιστεύετε ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα κράτος που θα είναι κράτος δικαίου;

«Όχι, ποτέ. Εφόσον κάτι είναι κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο. Βέβαια, φυσικά και υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ηθικοί και οι οποίοι προσπαθούν να επιβάλλουν το ήθος τους σε κάποια κομμάτια του κράτους. Αλλά το να περιμένεις από ένα κράτος ισχύος να συμπεριφέρεται δίκαια είναι μάταιο και ανόητο. Τα κράτη ως οργανισμοί λειτουργούν με τις δικές τους αρχές και τα δικά τους συμφέροντα. Ολη η ιστορία των κρατών είναι κάπως έτσι».

Οι λαοί, λοιπόν, κάνουν ένα διαρκές ταξίδι από ελπίδα σε ελπίδα και από όνειρο σε όνειρο, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου καλύτερα;

«Όχι, εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ το βλέπω περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο, ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησες, και πρέπει να αρχίσεις πάλι το ταξίδι. Τότε όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές, για τις οποίες κάποιοι έχουν παλέψει ώστε να κατακτηθούν. Το πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να βρίσκει ο άνθρωπος μπροστά του ακόμη ψηλότερες κορυφές, τις οποίες δεν γνώριζε από πριν, και θα πρέπει να τις κατακτήσει. Αρα δεν πιστεύω ότι το ταξίδι είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων».
Και το ταξίδι θα υπάρχει έπειτα από κάθε άνθρωπο και έπειτα από κάθε εποχή;
«Ακριβώς. Γι' αυτό σε κάθε εποχή ας κάνει ο άνθρωπος τη δουλειά του, που είναι να κατακτήσει τις κορυφές που του αναλογούν. Δείτε τι συνέβη με τη Λατινική Αμερική. Ήταν επί 500 χρόνια κάτω από φοβερή καταπίεση, κυρίως των Ευρωπαίων και μετά των Αμερικανών. Όλα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες προσπάθειες να απελευθερωθούν κατεστάλησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Όμως τα τελευταία δέκα χρόνια οι λαοί της Λατινικής Αμερικής έχουν φέρει τα πάνω κάτω. Απελευθέρωσαν τις χώρες τους από τις χούντες και την καταπίεση με τρόπο εντυπωσιακό».

Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και με την «Αραβική άνοιξη»;

«Έχουν ήδη υπάρξει τεράστιες αλλαγές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι μόνιμες. Βέβαια έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους, αλλά μετρούν ήδη κάποιες σημαντικές επιτυχίες. Μία από αυτές, την οποία φυσικά δεν πολυπροβάλλουν τα δυτικά ΜΜΕ, είναι η δημιουργία πραγματικού εργατικού κινήματος στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, χώρες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κάτι τέτοιο. Τώρα πλέον είναι δυνατόν ακόμη και σε αυτές τις δύο χώρες να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο».

Αυτή η απελπισία τού σήμερα πώς μπορεί να αλλάξει και να γίνει ελπίδα;

«Δεν ξέρω. Αν γνωρίζετε την απάντηση πείτε τη και σε εμάς. Την έχουμε ανάγκη απεγνωσμένα».

Η εποχή χαρακτηρίζεται από την απουσία σπουδαίων ηγετών, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Είναι άραγε θέμα κακής συγκυρίας ή φυσιολογικό αποτέλεσμα των καιρών;

«Δεν πρέπει να ψάχνεις για σπουδαίους ηγέτες. Αν κάνεις εσύ κάτι σημαντικό, θα δημιουργήσεις τη δική σου σπουδαία ηγεσία και δεν θα επιτρέψεις να δημιουργηθεί αυτό που ονομάζεις ανεπαρκή ηγεσία».

Μήπως ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουμε εντελώς τις έννοιες «συνηθισμένο» και «φυσιολογικό» και πλέον πιστεύουμε ότι αυτό που είναι συνηθισμένο στη ζωή μας είναι και το φυσιολογικό;

«Σωστό είναι αυτό, πρέπει όμως να καταφέρνεις να διακρίνεις μέσα σου τις αληθινές, τις ειλικρινείς κινητήριες δυνάμεις».

Για εσάς ποιες είναι αυτές οι βασικές κινητήριες δυνάμεις;

«Είναι πολλές και γνωρίζω μερικές από αυτές. Για παράδειγμα, η δυστυχία από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι και κυρίως αυτή για την οποία έχω συνυπευθυνότητα. Αυτό είναι βασανιστικό. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία και τα προνόμιά μας σημαίνουν αυτόματα και ευθύνες».

Μοιάζει πάντως στην Ελλάδα οι άνθρωποι να έχουμε υποστεί συλλογική κώφωση: μιλάμε όλοι, ενώ κανένας δεν ακούει κανέναν. Δεν είναι ένα βασικό πρόβλημα αυτό;

«Θα σας πω κάτι από τη δική μου πείρα. Η οικογένειά μου ανήκε στην εργατική τάξη και υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ' ό,τι είναι τώρα. Υποκειμενικά, όμως, τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε η ελπίδα ότι "δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο". Μαζευόμασταν και κουβεντιάζαμε για το πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση για την οικογένειά μας. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε μικρή κοινωνική ομάδα και τώρα στην Ελλάδα».

Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη χώρα μας και ότι καλός προφήτης είναι αυτός που αγαπά. Τώρα που κλείνουμε αυτήν τη συζήτηση τι θα προφητεύατε για εμάς;

«Σας εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να έχετε πολλή και καλή τύχη σε αυτούς τους ιδιαίτερα δύσκολους και επίπονους καιρούς, με όλες αυτές τις ισχυρές δυνάμεις που προσπαθούν να συντρίψουν την ελληνική κοινωνία και τη χώρα σας».

ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΓΙΑ ΛΥΠΗΣΗ...

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το ποτήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μεσ' τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό,
απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931), "Ο Κήπος του Προφήτη" (1923)

Το επέλεξα από τις ανάρτησεις του " ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗ  στη ΔΥΤΙΚΗ ΦΘΙΩΤΙΔΑ"

Ο μύθος της αμυγδαλιάς....

Κάποτε στη Θράκη ζούσε μια όμορφη πριγκίπισσα που λέγονταν Φυλλίς.
Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα
επέστρεφε από την Τροία.

Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε
την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

Έτσι κι έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της
για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.

Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο
για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.

Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο,
που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.

Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.

Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη
πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι

Η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της.
Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε.
Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και
κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε
δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε.
Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα.
Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και
αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη.
Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα
μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της.
Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι
η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Σάρκινος λόγος (Γ. Ρίτσος)

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
... Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Η σιωπή του έρωτα ( Όσκαρ Γουάιλντ)

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
...ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Η συγκλονιστική ιστορία μιας μοναδικής φωτογραφίας...

Ο Kevin Carter γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Parkmore,
ένα μικρό προάστιο του Johannesburg.

34 χρόνια μετά, στις 27 Ιουλίου 1994, άφησε την τελευταία του πνοή, αυτοκτονώντας με...


μονοξείδιο του άνθρακα στο πίσω μέρος του πατρικού σπιτιού του. Δίπλα του, ένα σύντομο σημείωμα, εξηγούσε τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την πράξη.



Αρκετά νωρίς, στα 23 του χρόνια ο Carter ξεκίνησε να φωτογραφίζει για τις αθλητικές σελίδες της τοπικής Sunday Express. Λίγο αργότερα, σταμέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κάλυπτε για το περιοδικό Star τον ξεσηκωμό στην Αφρική, είδε την καριέρα του να απογειώνεται και τις φωτογραφίες του να φιγουράρουν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time.



Δουλεύοντας ως “κυνηγός” φωτογραφίας για το Reuters και την Sygma Photo NY και έχοντας τη θέση διευθυντή φωτογραφίας στην Mail&Gaurdian, ο Kevin αφιέρωσε την καριέρα του καλύπτοντας τις τρέχουσες διενέξεις στη Νότια Αφρική. Η φωτογραφική αποτύπωση του apartheid τού έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Οι δουλειές του άρχισαν να ταξιδεύουν σύντομα σε όλο τον κόσμο και να αποφέρουν αρκετά δημοσιογραφικά βραβεία.

Το Μάρτιο του 1993 ο Carter ταξίδεψε μαζί με το βοηθό του, Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό φακό του, άρχισε να ετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους.



Στο μικρό χωριό της Αγιόντ αντίκρυσε ένα μικρό κορίτσι, γυμνό, σκελετωμένο, να σέρνεται από την πείνα. Λίγα μέτρα το χώριζαν από το σταθμό τροφοδοσίας που είχε στήσει ο ΟΗΕ, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του. Ξέρουμε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο…



“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος”, εξομολογείται. “Το φωτογράφιζα όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”. Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν τη φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε στο επόμενο φύλλο. Η φωτογραφία προκάλεσε την κοινή γνώμη, οι κραυγές διαμαρτυρίας ήταν ουρανομήκεις: γιατί δεν βοήθησε το κοριτσάκι αλλά περίμενε να βγάλει τη φωτογραφία; 14 μήνες μετά, στις 23 Μαϊου 1994, ο Kevin Carter ανέβαινε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia για να παραλάβει το Pulitzer Prize for Feature Photography.



Σε φίλους εμπιστεύτηκε ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό τροφοδοσίας και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο των επιδημιών. Παρόλα αυτά, πολλοί συνάδελφοι τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντας το, έγινε ο ίδιος ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο…”. Οι εφιάλτες του μεγάλωναν μετά την απονομή του βραβείου. Οι Αμερικανοί τον πήγαιναν στα πολυτελή εστιατόρια της Νέας Υόρκης και αρνιόταν να φάει. Δεν κατέβαινε πια τίποτα στο στομάχι του. Περιέπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και δε μιλούσε σε κανέναν. Με το λίγο κουράγιο που του είχε απομείνει, στους ενοχλητικούς έλεγε: “αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά εκεί κάτω, φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω”. “Οι πιο πολλοί”, έλεγε αργότερα με πίκρα, “δεν ήξεραν αν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό”… Τουλάχιστον με αυτό του έργο στοίχειωσε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά η αποστολή βοήθειας. Οι περισσότεροι τον κατηγόρησαν δριμύτατα, κάποιοι τον αμφισβήτησαν. Άξιζε όμως τις κατηγορίες; Αυτό το δίλημμα το πλήρωσε με τη ζωή του…



…Δύο μήνες μετά, στις 27 Ιουλίου 1994, ο Cartrer έφτασε με το αυτοκίνητό του, μέχρι τον ποταμό Braamfonteinspruit, πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore. Προσάρμοσε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και το κατηύθηνε στο εσωτερικό του οχήματος, κλείνοντας τα παράθυρα. Στα 34 του χρόνια έφυγε από τη ζωή, πνιγμένος από θλίψη, τύψεις και ενοχές…



Το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του ήταν πολυσέλιδο, αλλά ακατάληπτο. Απευθυνόταν στον Joao Silva, τον άλλο αυτόπτη μάρτυρα εκείνης της τραγικής φωτογράφισης και μεταξύ άλλων έλεγε: “Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δε θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο κι αν είναι. Προσεύχομαι ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού(…) πραγματικά, πραγματικά λυπάμαι… Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε σημείο ότι η χαρά δεν υπάρχει…”.

πηγή: pistepseto

Αντόνιο Πόρτσια, 32 Φωνές

 

1. Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο.

2. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.

3. Αν πιστεύεις πως είσαι σαν οποιαδήποτε ύπαρξη,
σαν οποιοδήποτε πράγμα, είσαι όλες οι υπάρξεις,
όλα τα πράγματα. Είσαι το σύμπαν.

4. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

5. Όποιος έχει κάνει χίλια πράγματα κι όποιος δεν έχει κάνει κανένα,
νιώθουν τις ίδιες επιθυμίες: να κάνουν ένα πράγμα.

6. Όταν πλησιάζω μια ψυχή, δεν έχω την επιθυμία να τη γνωρίσω·
όταν απομακρύνομαι, ναι.

7. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια
στα λουλούδια που μυρίζουν.

8. Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

9. Η δίψα μου ευχαριστιέται ένα ποτήρι νερό, όχι μια θάλασσα νερό.

10. Τα πλεονεκτήματα ενός πράγματος δεν έρχονται απ' αυτό: πάνε σ' αυτό.

11. Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω,
μπορείς μονάχα να με κουράσεις.

12. Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

13. Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου.

14. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

15. Αν είσαι καλός με αυτόν, με εκείνον, αυτός,
εκείνος θα έλεγαν πως είσαι καλός. Αν είσαι καλός με όλους,
κανείς δεν θα πει πως είσαι καλός.

16. Για αυτούς που πεθαίνουν, αυτή η γη είναι
το ίδιο με το πιο μακρινό αστέρι. Δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί
αυτό που συμβαίνει…στο πιο μακρινό αστέρι.

17. Έχασα διπλά, γιατί επίσης κέρδισα.

18. Όποιος κάνει έναν παράδεισο από το ψωμί του,
από την πείνα του κάνει μια κόλαση.

19. Αν πιστεύεις πως δεν μου οφείλεις τίποτα,
τίποτα δεν μου οφείλεις, γιατί σέβομαι όλες
τις πίστεις και γιατί όλες οι πίστεις είναι ίδιες. Όλες είναι πίστεις.

20. Φορές για να απομακρυνθώ από τον κόσμο
τον σηκώνω γύρω μου σαν ένα τείχος

21. Τα πράγματα που περισσότερο αντιτίθενται
μεταξύ τους είναι αυτά που λιγότερο αντιτίθενται σε μένα.

22. Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά.
Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα.

23. Αν κοιτάζεις πάντα ένα και το ίδιο πράγμα,
δεν είναι δυνατόν να το δεις.

24. Όποιος ανοίγει όλες τις πόρτες, μπορεί να τις κλείσει όλες.

25. Εγώ θα του ζήταγα κάτι περισσότερο αυτού του κόσμου,
αν είχε κάτι περισσότερο αυτός ο κόσμος.

26. Να φοβίζεις δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος

27. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

28. Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν.

29. Δεν βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

30. Η ξένη φτώχια μου αρκεί για να νιώθω φτωχός· η δική μου δεν μου αρκεί.

31. Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα.

32. Και σχεδόν όλα τα περνάω έτσι, από τον καιρό που,
σαν μια γέφυρα, περνάει πάνω από όλα

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΔΕΧΤΗΚΕ ΤΗ ΜΗΝΥΣΗ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Τρίτη, 7 Φεβρουαρίου 2012

ΕΛΛΑΣ:ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΔΩΘΕΙ:Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΔΕΧΤΗΚΕ ΤΗΝ ΜΗΝΥΣΗ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

Mνημόνιο !!!Ποιός ξέρει κάτι γι' αυτό; Ο Αρειος Πάγος αποδέχτηκε και
έκρινε βάσιμη την μήνυση πολίτη - Απίστευτη (για την Ελλάδα) εξέλιξη
είχε το ζήτημα της μήνυσης του Ιατρού από την Χαλκίδα κ.Αντωνίου.
"Πριν από ένα μήνα είχε γραφτεί ότι η υπόθεση της μήνυσης του ιατρού

κ. Αντωνίου, δεν είναι μια «χαμένη υπόθεση» όπως έσπευσαν αρκετοί να
προεξοφλήσουν! Είναι αλήθεια ότι, μιλώντας με πολλούς παράγοντες όταν
κατατέθηκε η μήνυση για «ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ» κατά του συνόλου των
βουλευτών που ψήφισαν το μνημόνιο, «βομβάρδιζαν» με πληροφορίες του
τύπου ότι δεν έχει καμία απολύτως τύχη. Και μέχρι σε ένα βαθμό δεν
είχε μιας και στα δικαστήρια είχε απορριφθεί. Η επιμονή όμως του
γιατρού, τον ώθησε να προωθήσει την μηνυτήρια αναφορά ακόμα και στο
Ανώτατο δικαστήριο της χώρας στον Άρειο Πάγο. Εκεί φαίνεται ότι οι
όροι αντεστράφησαν! Η μήνυση όχι απλά δεν κατέπεσε, όχι απλά δεν
θεωρήθηκε αβάσιμη αλλά αντίθετα: Κρίθηκε ως βάσιμη με δεδομένα που
στοιχειοθετούν κατηγορητήριο. Κι έτσι, ο αρμόδιος εισαγγελέας του
Αρείου Πάγου που την εξέτασε, Αθανάσιος Κατσηρώδης, την παρέπεμψε στη
Βουλή, διότι κάποιοι από τους «κατηγορούμενους» είχαν διατελέσει και
υπουργοί. Θεώρησε δηλαδή, ότι πρέπει να δικαστούν με το νόμο περί
ευθύνης υπουργών ο οποίος «συμπαρασύρει» και τους λοιπούς βουλευτές
που δεν είχαν διατελέσει υπουργοί! Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες,
στη βουλή, έχει φτάσει το πόρισμα στην ουσία του ανωτάτου δικαστηρίου
της χώρας, το οποίο έκρινε ότι υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για
«εσχάτη προδοσία» εκ μέρους των βουλευτών! Το γεγονός αυτό ίσως δεν
έχει προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία του Ελληνικού Κράτους και είναι
εξόχως σοβαρό. Ανεξάρτητα της έκβασης που θα έχει η υπόθεση και
ανεξάρτητα πόσο συντεχνιακά θα λειτουργήσουν οι βουλευτές, τώρα,
πρέπει να βρεθεί ένας αριθμός εν ενεργεία βουλευτών, που δεν τους
«αγγίζει» το κατηγορητήριο, και να συγκροτήσουν επιτροπή που θα
διερευνήσει το όλο ζήτημα! Θα διερευνήσει δηλαδή κατά πόσο οι
«κατηγορούμενοι» διέπραξαν το υπέρτατο αδίκημα της εσχάτης προδοσίας!
Κι εδώ προκύπτουν μια σειρά από σοβαρότατα ερωτήματα. Ερωτήματα που
αφορούν στο σύνολο της κοινωνίας μας και ειδικότερα προς τους
διαμορφωτές της κοινής γνώμης!
Για ένα τόσο σοβαρό θέμα, είδατε εσείς πουθενά έστω ένα σχόλιο στα
λεγόμενα "επίσημα" ή παραδοσιακά ΜΜΕ; Ένα μονόστηλο σε εφημερίδα ή ένα
ρεπορτάζ 30 δευτερολέπτων σε κάποιον από αυτά τα ΜΜΕ; Ολοι έχουν
μείνει στο μεγάλο ντόρο της υπόθεσης, ότι κατέπεσε ως κατηγορία στο
εφετείο και τελείωσε!!
Η βουλή, δεν έκανε τον κόπο να εκδώσει ούτε καν ένα δελτίο τύπου. Την
στιγμή που όταν ο πρόεδρος συναντά το Σωματείο προσκόπων της
Αυστραλίας, εκδίδεται δελτίο τύπου συνοδευόμενο από φωτογραφίες! Για
την σοβαρότατη αυτή υπόθεση . τίποτα! Ακρα του τάφου σιγή!
ΣΕ ένα βίντεο, από μια τετράωρη σύσκεψη της βουλής, στην οποία ήλθε το
ζήτημα και η βουλή έπρεπε να ενημερώσει τους βουλευτές ( Διότι δεν
γινόταν αλλιώς!) η διαδικασία ενημέρωσης κράτησε. 28 δευτερόλεπτα!!!
Μάλιστα! Τόσο χρειάστηκε το προεδρείο της Βουλής για να ενημερώσει το
Σώμα ότι σχεδόν οι μισοί βουλευτές κατηγορούνται για εσχάτη προδοσία!
Στο βίντεο ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ενημερώνεται η βουλή και
συνεπώς οι παριστάμενοι δημοσιογράφοι, είναι συντεχνιακός και
καλυμμένος, μιας και η αναφορά γίνεται με έναν τρόπο που σε κάνει να
πιστεύεις ότι το θέμα αφορά σε παράβαση του ΚΟΚ !!! Είναι πλέον
προφανές, ότι το Κοινοβούλιό μας, λειτουργεί συντεχνιακά! Δεν γνωρίζω
αν τα κόμματα και οι βουλευτές που ΔΕΝ κατηγορούνται γνωρίζουν το θέμα
αυτό. Σίγουρα κάποιοι έχουν ενημερωθεί από τον μηνυτή!Το ζητούμενο
είναι ότι η πληροφόρηση στο λαό για ένα τέτοιο ζήτημα δεν ήταν καν η
στοιχειώδης. Τέτοιοι αποκλεισμοί δεν συμβαίνουν σε καμία χώρα του
πλανήτη παρά μόνο σε στυγνά δικτατορικά καθεστώτα!Είναι γεγονός
πάντως, ότι η επιμονή ενός γιατρού από την Χαλκίδα ήταν ικανή, να
ξεμπροστιάσει το σάπιο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της χώρας μας που
καταρρέει."
Διαδώστε το: Ο Αρειος Πάγος δέχτηκε μήνυση πολίτη με την οποία
κατηγορούνται βουλευτές για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!!!!!

67 ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2012


67 Ακαδημαϊκοί ζητούν καταγγελία του μνημονίου και στάση πληρωμών - ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ



Προς την Α. Ε. τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κύριο Κάρολο Παπούλια
Κοινοποίηση προς: - Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Κύριο Γεώργιο Παπανδρέου
- Τον Αρχηγό της Αξιωμ/ικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρο της ΝΔ, Κύριο Αντώνιο Σαμαρά
- Τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ, Κυρία Αλέκα Παππαρήγα
- Τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Κύριο Γεώργιο Καρατζαφέρη,
- Τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Κύριο Αλέξη Τσίπρα,
- Τα Μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου
- Τα Μέλη της Βουλής των Ελλήνων


Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Με περισσή αγωνία για την τύχη της πατρίδας μας, αλλά και με αίσθημα εθνικής ευθύνης, σας απευθύνουμε την παρούσα επιστολή, με συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες, με τον κατάλληλο χειρισμό και εφαρμογή θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση.
Η αδυναμία του Μνημονίου να επιτύχει τους στόχους του είναι πλέον δεδομένη. Συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με την οικονομική ύφεση και την περαιτέρω αύξηση του δημοσίου χρέους που προκαλεί, θα οδηγήσει στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ίδε Αποκρατικοποιήσεις και Αξιοποίηση Δημόσιας Περιουσίας στο προταθέν Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο), μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού λόγω περαιτέρω αύξησης του ποσοστού ανεργίας, ενώ οι Ελληνικές πόλεις θα καταστούν αβίωτες εξ αιτίας της αναπότρεπτης κοινωνικής έκρηξης. Αν καταλήξουμε σε αναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση του χρέους μας υπό παρόμοιες συνθήκες, θα πρόκειται για ελεγχόμενη πτώχευση υπό δυσμενέστατους όρους, υπαγορευμένους από άλλους. Για να προληφθούν αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις, η Κυβέρνηση πρέπει χωρίς καθυστέρηση να πάρει την πρωτοβουλία και με αποφασιστικότητα να χαράξει ένα νέο δρόμο για την Ελλάδα.
Συγκεκριμένα, Κύριε Πρόεδρε, προτείνουμε:
• Να καταγγελθεί πάραυτα το Μνημόνιο, προβάλλοντας νομικούς όρους και ατέλειες κατά την υπογραφή του, την αντισυνταγματικότητα όρων του, και την απουσία αλληλεγγύης των πλουσίων/ανεπτυγμένων χωρών της ΕΕ προς την Ελλάδα.
• Επικαλούμενη το επαχθές - απεχθές βάρος του χρέους για τον Ελληνικό λαό, η Κυβέρνηση να προχωρήσει σε προσδιορισμό των όρων της Ελλάδος γιά μία αναδιάρθρωσή του, η οποία απαραίτητα να περιλαμβάνει και ένα «κούρεμα» ύψους 30 - 40%, επιδιώκοντας τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας στην ΕΕ. Το εναπομένον ποσό του χρέους πρέπει να εξυπηρετείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς τη δημιουργία νέων ελλειμμάτων.
• Να κηρυχθεί στάση εξωτερικών πληρωμών μέχρι να υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές μας και την ΕΕ για τους ανωτέρω όρους της αναδιάρθρωσης.
• Η Κυβέρνηση να νομοθετήσει άμεσα την εσαεί λειτουργία του κράτους υπό καθεστώς μηδενικού ελλείμματος. Επί πλέον, εκφράζοντας τη γενικευμένη λαϊκή απαίτηση, να λάβει τα ακόλουθα μέτρα χρηστής και δίκαιης διακυβέρνησης: δίκαιη φορολόγηση εισοδημάτων και περιουσίας - συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων στο εξωτερικό, δήμευση της περιουσίας καταχραστών δημόσιας περιουσίας, δήμευση περιουσίας που δεν δικαιολογείται από δήλωση πόθεν έσχες του ιδιοκτήτη, και δραστική περιστολή των δαπανών, αρχίζοντας με περικοπή σε βαθμό τουλάχιστον 50% των δαπανών προς όφελος των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, βουλευτών, δημάρχων, αντιδημάρχων, κλπ.
• Η Κυβέρνηση να απαιτήσει άμεσα από την Γερμανική Κυβέρνηση την πληρωμή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων που η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία πληρωμή θα κάλυπτε ένα πολύ υψηλό ποσοστό του Ελληνικού χρέους.
Κύριε Πρόεδρε, δεν παραβλέπουμε τον κίνδυνο η αναδιάρθρωση-επαναδιαπραγμάτευση, με πρωτοβουλία της Ελλάδος, από κοινού με το «κούρεμα» και με την προσωρινή στάση πληρωμών, να μας θέσει εκτός της Ευρωζώνης.
Η πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης εκτιμάται πολύ μικρή, πρώτον διότι δεν πιστεύουμε ότι προβλέπεται αποβολή μέλους από την Ευρωζώνη, αλλά κυρίως γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε σημαντικά προβλήματα για το ευρώ και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς της ΕΕ, ενώ θα αύξανε και το ρίσκο των δανειστών μας να απωλέσουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των κεφαλαίων τους. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Μια έξοδος, λοιπόν, από την Ευρωζώνη, αν και δεν έχει προηγούμενο, μπορεί να μας επιβληθεί και να έχει δυσάρεστες συνέπειες. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προκληθεί πανικός στις τράπεζες και προσωρινή απομόνωσή μας από τις αγορές. Όμως, όλες οι αρνητικές συνέπειες μπορούν να ελεγχθούν σε ικανοποιητικό βαθμό και βαθμηδόν να εξουδετερωθούν, χάρη στις δυνατότητες αντίδρασης που εξασφαλίζει ένα εθνικό νόμισμα ελεγχόμενο 100% από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Τέλος, θα υπενθυμίσουμε την ανάγκη επαγρύπνησης στα εθνικά μας θέματα, των οποίων πολυάριθμες εξελίξεις μας ανησυχούν στο έπακρον, καθώς είναι αδύνατον να αντιμετωπισθούν μέσα στο καθεστώς οικονομικής εξαθλίωσης που οδηγείται η χώρα από το Μνημόνιο.

Συνεπώς, κι αν ακόμη υπήρχαν κυρίαρχοι παράγοντες που θα μας επέβαλλαν παραμονή υπό το καθεστώς του Μνημονίου, αυτό θα έπρεπε να αποκλεισθεί με κάθε τρόπο και κάθε θυσία, από τη στιγμή που θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία.

Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή αισθάνονται ταπεινωμένοι και ανίσχυροι. Η έξοδος από την πολιτική των Μνημονίων θα ανυψώσει το ηθικό του λαού, απαραίτητη προϋπόθεση γιά την επαναφορά της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης και για την περιφρούρηση των εθνικών μας συμφερόντων.
Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε, μαζί με την αποδοχή και άμεση εφαρμογή των ανωτέρω προτάσεων, κορυφαίο ζητούμενο γιά τη σωτηρία της χώρας είναι η ένωση των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες παρά τις πανθομολογούμενες ευθύνες τους συνεχίζουν να τραβούν το σχοινί της αδιαλλαξίας και να δρούν σύμφωνα με τα ιδιαίτερα πολιτικά τους συμφέροντα. Με το προσωπικό σας κύρος και την ηθική δύναμη της θέσης σας, προχωρήσετε άμεσα στις απαιτούμενες ενέργειες γιά την επιτυχία αυτών των στόχων, ώστε η Ελλάδα να ξαναγίνει κυρίαρχος του οίκου της και ο λαός μας να αποκτήσει πάλι αυτοπεποίθηση για το μέλλον του.

Οι Υπογράφοντες ειναι ακαδημαϊκοί και επιστήμονες, η πλειοψηφία των οποίων είναι μέλη του Hellenic Electronic Center/Professors’ and Ph.D.’s forum.
1. Αθανασάκης Απόστολος, PhD, Professor of Classics, Argyropoulos Chair in Hellenic Studies, University of California, Santa Barbara, USA.
2. Αναγνωστόπουλος Σταύρος Α., PhD, Καθηγητής Πολιτικών Μηχανικών, Διευθυντής Τομέα Κατασκευών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
3. Αναστασοπούλου Ιωάννα, PhD, Καθηγήτρια, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ΕΛΛΑΣ.
4. Ανδρεάτος Αντώνιος, PhD, Καθηγητής, Τομέας Πληροφορικής και Υπολογιστών, Σχολή Ικάρων, ΕΛΛΑΣ.
5. Antikas Theodore, G., PhD, Visiting Prof., Department of History, State University of Washington, Skagit Valley College, Science Dept., ΕΛΛΑΣ.
6. Αποστολόπουλος Χάρης, PhD, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
7. Αρβανίτης Κώστας, Dr., PhD, Επ. Καθηγητής, Dep of Natural Resources Management and Agricultural Engineering, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
8. Αρβανιτογιάννης Ιωάννης Σ., Dr, PhD, Associate Professor, School of Agricultural Sciences, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.
9. Αρωνιάδου-Anderjaska Βασιλική, PhD, Διδάκτωρ Νευροεπιστημών, Dept. of Anatomy, Physiology, and Genetics, and Dept. of Psychiatry, USUHS, Bethesda, MD 20814, USA
10. Ασημακόπουλος Βύρων, PhD, Επ. Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
11. Βαρδουλάκης Αντώνης Ι.Γ., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Μαθηματικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.
12. Βελγάκης Μιχαήλ, PhD, Καθηγητής, Engineering Science Department, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
13. Βερναδάκης Νικόλαος, PhD, Λέκτορας, Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
14. Burriel Angeliki R., PhD, Assistant Prof of Vet Microbiology, Department of Microbiology and Parasitology, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.
15. Γερογιαννάκη–Χριστοπούλου Mαρία, PhD, Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
16. Δημητρακόπουλος Γεώργιος, PhD, Λέκτορας, Department of Informatics and Telematics, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
17. Δασκαλοπούλου Στέλλα, MD, MSc, DIC, PhD, Assistant Professor in Medicine, Department of Medicine, McGill University, Montreal General Hospital, CANADA.
18. Eleftheriades George Savva, PhD, OAM, GCSCG, CETr, JP. – ExarchOSETrAu, New South Wales, AUSTRALIA.
19. Ευαγγελίου Χρήστος K., PhD, Καθηγητής Ελληνικής Φιλοσοφίας, Επίτιμος Πρόεδρος της ΔΕΕΦ, ΕΛΛΑΣ.
20. Ζαφειροπούλου Μαρία, BSc, PhD, Καθηγήτρια Ψυχολογίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.
21. Θραμπουλίδης Κλεάνθης, PhD, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
22. Ioannidis Paul, PhD, Director, Analytical Services / International Programs, RJ Lee Group, Inc., USA.
23. Καζαντζή Βάνια, PhD, Οικονομολόγος, Λόφου 16, 14671 Πολιτεία, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
24. Κακούλη-Duarte Θωμαΐς, MSc, PhD, Καθηγήτρια Μοριακής Γενετικής, Department of Science and Health, Carlow Institute of Technology, και π. Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Ιρλανδίας, IRELAND.
25. Καλαματιανός Δημήτριος, PhD, Καθηγητής, Dept of Electronic Engineering, National University of Ireland Maynooth, IRELAND.
26. Καραγιάννη Δέσποινα, Δρ., PhD, Επ. Καθηγήτρια Marketing, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
27. Καραφωτιάς Παναγιώτης, PhD, Καθηγητής και Πρόεδρος του Τομέα Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης στην Αθήνα, π. Διευθύνων Σύμβουλος του Γραφείου του ΟΗΕ για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ, ΕΛΛΑΣ.
28. Κατσιαδάκη Ιωάννα, PhD, MRCVS, MRSM, OVS, Science Leader Aquatic Health and Hygiene, Cefas Weymouth Laboratory, UK.
29. Κατσιφαράκης Κωνσταντίνος, PhD, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.
30. Κατσίφης Σπύρος, PhD, FACFE, Καθηγητής και Διευθυντής Τμήματος, Department of Biology, University of Bridgeport, CT, USA.
31. Κελεσίδης Βασίλειος Χ., PhD, Αν. Καθ. Τμ. Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.
32. Kostas Demosthenes, Dr, PhD, MSc MBA, Greenwich CT USA.
33. Κουρούμαλης Ηλίας, PhD, Καθηγητής Γαστρεντερολογίας Ιατρικού Τμήματος, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Διευθυντής Γαστρεντερολογικής Κλινικής ΠΑΓΝΗ, ΕΛΛΑΣ.
34. Κουρτίδης Κωνσταντίνος, PhD, Αναπλ. Καθ. Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
35. Κυριακού Γεώργιος A., PhD, Καθηγητής, Department of Electrical and Computer Engineering, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
36. Lazaridis Anastas, Sc.D. Professor Emeritus, Widener University, Chester, PA, USA.
37. Liritzis Ioannis PhD (Edin.), Professor of Archaeometry, Dept. of Mediterranean Studies, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ΕΛΛΑΣ.
38. Μανώλης Σωτήρης Κ., Δρ., PhD, τ. Αναπληρωτής Καθηγητής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
39. Μέρμηγκας Λευτέρης, PhD, Καθηγητής, The State University of New York at Buffalo, USA.
40. Metallinos-Katsaras Elizabeth, PhD RD, Associate Professor, Department of Nutrition, Simmons College, Boston, USA.
41. Μοσχοβάκης Αντώνης, MD, PhD, Καθηγητής Τμήματος Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.
42. Μπατρακούλης Θεόδωρος, PhD, Δικηγόρος, Αγαθίου 10-12, 11472, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
43. Belbas Stavros A., PhD, Professor, Mathematics Dept., Tiscaloosa, AL. 35487-0350. USA.
44. Μπέσκος Δημήτριος, PhD, Καθηγητης, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ
45. Blytas George C., PhD, Physical Chemistry/ Chemical Engineering, Corporate R and D, Royal Dutch Shell (retired) and President, GCB Separations Consulting, (retired), Houston, TX, 77079-6622, USA.
46. Μπότσας Ελευθέριος, PhD, Professor Emeritus, Economics Department, Oakland University, Rochester, Michigan, USA.
47. Μπουγάς Ιωάννης , PhD, Statistics Lecturer, Dept. of Math & Statistics, Concordia Univ. Montreal, QC, Dir. of Statistical Consulting, Bell Canada (Ret.), CANADA.
48. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία, PhD, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ΕΛΛΑΣ.
49. Ντόκος Σωκράτης, PhD, Graduate School of Biomedical Engineering University of New South Wales, AUSTRALIA.
50. Πανοσκάλτσης Βασίλειος, MS, MA, PhD, Αναπλ. Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
51. Πανταζοπούλου Σ. Ι., PhD, Καθηγήτρια, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
52. Παπακωνσταντίνου Βασίλειος, PhD, Ἐπ. Καθηγητής Μαθηματικῶν, Πανεπιστημίου Πατρῶν, ΕΛΛΑΣ.
53. Παπαμαρινόπουλος Σταύρος, Π., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
54. Παρίσης Ιωάννης, PhD, Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, Υποστράτηγος ε.α., Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
55. Πολυχρονιάδης Ε. Κ., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Φυσικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΣ.
56. Ρήγα Εκατερίνη, PhD, Director, Nematology Laboratory, Senior Research Scientist, 821 S. Chestnut, PO Box 3453, Pasco, WA 99301, USA.
57. Ρήγας Αλέξανδρος, PhD, Αν.Καθηγητής, Διευθυντής Τομέα Τηλεπικοινωνιών και Διαστημικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
58. Ρούσσος Πέτρος, PhD, Επ. Καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
59. Σαμοθράκης Περίανδρος, PhD, PE, Senior Hydraulic Engineer, Frederick, Maryland, USA.
60. Σανδαλτζόπουλος Ραφαήλ, PhD, MBA, Αν. Καθηγητής, Τμήμα Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
61. Σταμπολιάδης Ηλίας, PhD, Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.
62. Τζωρτζακάκης E., Δρ., PhD, Ερευνητής Β’, Εργαστήριο Νηματωδολογίας, Ινστιτούτο Προστασίας Φυτών, ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε., Ηράκλειο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.
63. Τσαουσίδης Βασίλης, PhD, Καθηγητής, Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
64. Τσουτσουλοπούλου Αναστασία Μαρία, Δρ., PhD, English Language and Literature, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.
65. Χαμζάς Χριστόδουλος, PhD, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
66. Χατζόπουλος Ιωάννης N., PhD, Καθηγητής, Τμήμα Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ΕΛΛΑΣ.
67. Ψαράς, Γεώργιος Κ., PhD, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
Ψυχουντάκη Μαρία, PhD, Επικ. Καθηγήτρια Ψυχολογίας – Αθλητικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.

Να μη ζήσουν οι νέοι μας γονατιστοί

 

Για τις ανθρώπινες αξίες και την κοινωνική προσφορά μέσα στο χρόνο μίλησε η διαπρεπής πανεπιστημιακός, Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Όμιλος Εθελοντών Κατά του Καρκίνου «Αγκαλιά-ΖΩ» στο Ίδρυμα Ευγενίδου.

«Δεν μπορείς να μιλήσεις για ανθρώπινες αξίες, εάν δεν μιλήσεις για τον εθελοντισμό», παρατήρησε μεταξύ άλλων η κ. Γλύκατζη- Αρβελέρ.

Και πρόσθεσε: «Ρώτησαν ένα μεγάλο νομπελίστα ποιο ήταν το καλύτερο σχολείο από το οποίο πέρασε και αυτός είπε ο παιδικός κήπος γιατί εκεί του έμαθαν να μην παίρνει το παιχνίδι του διπλανού, να παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά και να δίνει το χέρι του στα άλλα παιδιά για να περάσουν μαζί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτή είναι η έννοια της αλληλεγγύης».

Στη συνέχεια παρατήρησε: «Για όλες τις αξίες το μόνο που υπάρχει είναι ο παραδειγματισμός. Αυτή τη στιγμή αν υποφέρει από κάτι η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια κοινωνία είναι ότι δεν υπάρχουν οι παραδειγματικοί άνθρωποι. Και όπως έγραψε το 18ο αιώνα ο Βολταίρος παραδειγματικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δουλεύουν για το καλύτερο του ανθρώπου».

Η ομιλήτρια έθεσε το ερώτημα εάν υπάρχει ηθική πανανθρώπινη αξία, για να απαντήσει:

«Όποιος μιλάει για πανανθρώπινη αξία, μιλάει για ένα ψέμα, όπως και όποιος μιλάει για ανθρωπότητα, γιατί δεν μπορείς να μιλάς για μια ενότητα που είναι ίδια από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη.

Η μόνη πραγματικά πανανθρώπινη αξία που υπάρχει είναι ασφαλώς η ανθρωπιά. Η ανθρωπιά, δηλαδή η αλληλεγγύη και η μέριμνα για τον συνάνθρωπο, είναι η εκδήλωση της κάθε αρετής.

Και ο μόνος ορισμός της πανανθρώπινης αξίας είναι να καταναλώνεις χωρίς να στερείς από τους άλλους, άρα όλα τα πολιτιστικά, εκπαιδευτικά και επιστημονικά αγαθά, η Δημοκρατία, η μοιρασιά με τον άλλο, η συνύπαρξη, είναι πανανθρώπινα, και όχι τα υλικά αγαθά».

Ολοκληρώνοντας, η ομιλήτρια επισήμανε ότι τα πέντε πράγματα που πρέπει να διδάξουμε στους νέους για να σταθούν ορθοί και όρθιοι και να μην ζήσουν γονατιστοί είναι:

Να μάθουν τέλεια τη μητρική τους γλώσσα, γιατί έτσι θα ξέρουν όλη την ιστορία τους, τη ρίζα και το μεγαλείο αυτών που προηγήθηκαν,

Να διδαχθούν τέλεια μια ξένη γλώσσα γιατί έτσι θα μπορούν να σεβαστούν το διπλανό τους,

Να μάθουν τον τεχνολογικό κώδικα για να είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία,

Να μάθουν τον καλλιτεχνικό κώδικα που σου επιτρέπει την ανάταση της ψυχής,

Και τέλος να μάθουν να σέβονται το σώμα τους και να είναι μέσα στο σώμα τους σαν να είναι στο σπίτι τους.

περι χρέους.....

Ritschl: Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα!

Για το ελληνικό χρέος μίλησε Γερμανός καθηγητής Ιστορίας-Οικονομίας στο Spiegel σε σκληρή γλώσσα για τη Γερμανία.
Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελληνικό χρέος στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του.

Spiegel : Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl : Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει… στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel : Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl : Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel : Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl : Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel : Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl : Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel : Είστε βέβαιος;

Ritschl : Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel : Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl : Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel : Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl : Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel : Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl : Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

http://eleytheroi-ellines.blogspot.com

Οι άστεγοι το φάρμακο......

της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Μέσα στην κρίση η πανουργία της επιβίωσης διατηρεί και ανανεώνει τις δυνάμεις της. Επινοεί τρόπους να συνομιλεί με τον χαμό και να τον οικειοποιείται προς όφελός της. Παράδειγμα η χρήση που γίνεται στο θέαμα των αστέγων.

Ο νέος άστεγος, που δεν είναι πλέον ούτε χρήστης ηρωίνης ούτε αλκοολικός, δεν έχει δηλαδή τα γνωρίσματα του παραδοσιακού αστέγου, έχει κερδίσει μια αξιοζήλευτη θέση στην καρδιά μας, στη μικρή οθόνη, σε όλα τα μίντια.

Ενα παράξενο φάρμακο η θέα του αστέγου. Ιδού μερικές από τις ιαματικές λειτουργίες του:

ΗΣΥΧΑΖΕΙ: Αυτός δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ εκείνος που λέει «λαχείο είναι να έχεις ένα κρεβάτι να ξαπλώσεις». Δεν είμαι εγώ εκείνος που έχει ένα χαρτόκουτο για σπίτι και μια κουβέρτα για περιουσία. Τα δύο παιδιά στον κάδο που ερίζουν για ένα σάπιο πορτοκάλι δεν είναι τα δικά μου παιδιά. Αντέχω. Δεν βρίσκομαι μέσα στην κατολίσθηση. Και μάλιστα με έναν μαγικό τρόπο πείθομαι ότι όσο ο άστεγος είναι στον δρόμο τόσο εγώ παραμένω σπίτι μου.

ΕΞΙΛΕΩΝΕΙ: Να λοιπόν που είμαι ευαίσθητος. Εχω μια στεναχώρια έτσι καθώς τους βλέπω και τους ακούω. Ακόμα και ο εξαθλιωμένος αλλοδαπός που παγώνει στο παγκάκι με θλίβει. Συγκινούμαι. Δεν είμαι κτήνος. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; Ανθρωπος!».

ΞΟΡΚΙΖΕΙ: Εξω-από-το-σπίτι μου κατοικεί «το έσχατο της μοίρας μου».

ΕΘΙΖΕΙ: Ξανά και ξανά η ίδια εικόνα της αλλότριας εξαθλίωσης. Ενα οικείο και γνώριμο πράγμα που σου λείπει και το αναζητάς όταν δεν το συναντάς στην τηλεόραση. Εθίζεσαι. Δεν αποτελεί πλέον σκάνδαλο η ύπαρξή του. Η κοινοτοπία του κακού κέρδισε. Και ο κίνδυνος της αστεγοποίησης της δικής σου ζωής μπήκε για την ώρα στο ψυγείο της εφήμερης Ιστορίας μας.

Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο.

ΠΗΓΗ: εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 29-1-2012

χειμωνανθός

http://www.youtube.com/watch?v=GBkKNjDDs4g

Ο πρώτος ευρωπαίος δάσκαλος με σύνδρομο Down

Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down.

Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την "καθυστέρηση" και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά.

Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις εξετάσεις για να τελειώσει τις σπουδές του στην ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα στα τέλη Απρίλη προβλήθηκε η ταινία «Και εγώ επίσης» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά τον βασικό ρόλο: Ζωή, Αγάπη, Λύπη και Χαρά κατά τη διάρκεια των σπουδών. Με τον Πινέδα μίλησε ο Jan Marot.

WELT ONLINE: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο ντάουν;

Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε :Όχι. «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;» Απάντησε : «Κανένα πρόβλημα» . Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.

WELT ONLINE: Όπως η πλειοψηφία των παιδιών με σύνδρομο ντάουν στην Ισπανία. Το 85% πηγαίνουν σε ένα κανονικά σχολείο.

Πινέδα: Ναι , τώρα. Όμως παλαιότερα δεν υπήρχε η ένταξη. Αυτό είναι η κορυφή μιας ανάπτυξης. Εγώ ήμουνα ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο ντάουν που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο.WELT ONLINE : Τι αναμνήσεις έχετε από τα χρόνια του σχολείου;

Πινέδα : Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι με τους φίλους μου. Είχα υπέροχες ,ενδιαφέρουσες και πολύ σκληρές εμπειρίες. Συνολικά ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου. Υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες μέρες. Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη περίοδος. Εγώ δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σ’ αυτό

WELT ONLINE: Γιατί επιλέξατε τις παιδαγωγικές σπουδές;

Πινέδα: Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. ΄Ηθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος ,γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος.

WELT ONLINE: Ακολουθείτε αυστηρά κάποιο σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα μελέτης;

Πινέδα: Από το τίποτα βγαίνει τίποτα. Μελετώ περίπου 6-7 ώρες τη μέρα. Τα βράδια τα έχω ελεύθερα. Διαβάζω πάντα με μουσική . Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι σπουδές δεν είναι εύκολες και το σύνδρομο ντάουν με περιορίζει κατά 30% , πράγμα που τις καθιστά δυσκολότερες. Ο καθένας πρέπει να παλεύει για το μέλλον του.

WELT ONLINE: Τι σημαίνει και τι σημασιοδοτεί το είναι κανείς ο πρώτος με σύνδρομο ντάουν πτυχιούχος στην Ευρώπη ;

Πινέδα: Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο ντάουν χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και να τους πει : «Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό».Και τα μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού , που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα μέσα- μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα Αυτό είναι μερικές φορές εξαντλητικό

WELT ONLINE: Σας έχουν ήδη προσφέρει θέσεις εργασίας;

Πινέδα: Όχι ακόμη. Όταν πετύχω τις εξετάσεις και πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος του δάσκαλου, θα πλησιάσω το στόχο μου, να έχω δηλαδή ένα σταθερό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Σεβίλλη συγκατοικούσα με ένα συνάδελφο. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να οργανώσω την ανεξαρτησία μου .Δεν ξέρω ακόμη πού θα εργαστώ. Μπορεί στην επιμόρφωση, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στην συμβουλευτική, ποιος ξέρει. Είμαι ευέλικτος

WELT ONLINE: Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, η « οπισθοδρομική / καθυστερημένη κοινωνία»;

Πινέδα: Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κοινωνίας είναι το ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. Λόγω της έλλειψης κατανόησης κολλά κάποιος/ α ταμπέλες. «Οι ομοφυλόφιλοι», «οι Ξένοι/ μετανάστες» και φτάνει μέχρι του σημείου «Οι γυναίκες» .Χωρίζουν σε ομάδες, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν «το διαφορετικό». Το απομονώνουν , το απλοποιούν ή το αποφεύγουν με κάθε τρόπο. Δημιουργούνται στερεότυπα, προκαταλήψεις μέχρι και λέξεις , όπως “discapacidad” (ανικανότητα) στα ισπανικά για να δηλωθεί η έννοια της υστέρησης ή καθυστέρησης..

WELT ONLINE: Ποια εναλλακτική λύση θα υπήρχε για σας; Διότι και η ισπανική λέξη «Minusvalido» («κατώτερος/ κατώτερης αξίας») δεν είναι σε καμιά περίπτωση κατάλληλη…

Πινέδα: Είναι προσβολή να αποκαλείς κάποιον «ανίκανο» ή «καθυστερημένο». Γιατί να μην τον αποκαλείς «αλλιώτικο» ή « διαφορετικό άνθρωπο»; Με τον όρο σύνδρομο Ντάουν περιγράφεται μια γενετική μετάλλαξη κατά την οποία το χρωμόσωμα 21παρουσιάζεται τρεις φορές (εξού και ο όρος τρισωμία -21).



WELT ONLINE: Ποια είναι η γνώμη σας για την έκτρωση εμβρύων στα οποία έχει προγεννητικά διαγνωστεί κάποια καθυστέρηση, πράγμα που αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης αυτή την εποχή στη Γερμανία;

Πινέδα: Είμαι αντίθετος στην έκτρωση. Όχι για ηθικούς λόγους αλλά λόγω της εμπειρίας μου. Είναι δύσκολες καταστάσεις και εμπειρίες ,αλλά σε εμπλουτίζουν ως άνθρωπο. Εξαιτίας της έκτρωσης κάποιος / α δεν θα τις βιώσει ποτέ .Γονείς με παιδιά που είναι «διαφορετικά» γίνονται καλύτεροι γονείς. Γίνονται ανεκτικότεροι και πιο αλληλέγγυοι. Δεν είναι καλό να επιλέγεις ένα παιδί “`a la carte”. Σε τελική ανάλυση επιλέγουμε το τέλειο. Και όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε είμαστε σε πολλά φτωχότεροι. Ακόμη και τα λουλούδια διαφέρουν ,αλλά όλα είναι όμορφα.. Αυτή η τάση για ομογενοποίηση είναι κακή .Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός.WELT ONLINE: Η ταινία, που είχε τη ζωή σας ως έμπνευση, είχε ρομαντικά στοιχεία (στιγμές). Ονειρεύεστε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;

WELT ONLINE: Η ταινία, που είχε τη ζωή σας ως έμπνευση, είχε ρομαντικά στοιχεία (στιγμές). Ονειρεύεστε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;



Πινέδα: Αυτό είναι δύσκολο. Η λογοτεχνία για το σύνδρομο Ντάουν στρέφεται κυρίως γύρω από τη γενετική, την αντίληψη ή τη συμπεριφορά. Ποτέ δεν συζητιέται η συμπάθεια μεταξύ ανθρώπων με σύνδρομο Ντάουν. Σ’ αυτό ακριβώς φαίνεται η μεγάλη δύναμη της ηθικής. Στην Ισπανία, μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του Φράνκο και με μια σταθερά διαμαρτυρόμενη καθολική εκκλησία, αυτό αποτελεί θέμα ταμπού. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για σεξ. Πρέπει τελικά κανείς να διαχωρίσει την ηθική από την πράξη. Μερικά Μέσα έχουν μια σχεδόν άρρωστη απληστία να δημιουργούν εντυπώσεις (να προκαλούν) . Αρνήθηκα μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα talk show, που ονομάζεται “La Noria” όπου το θέμα θα ήταν σχετικό με Σεξ και Αναπηρία. Μου ήταν αδύνατο να πάω, είναι πολύ προκλητικό και μόνο για δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό είναι ένα ιδιωτικό, ακανθώδες θέμα, ακόμα και κάποιοι φίλοι μου με απέτρεψαν από το να συμμετέχω. Και οι άνθρωποι της τηλεόρασης έμειναν άναυδοι μετά την άρνησή μου.

WELT ONLINE: Στην Αυστρία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του ναζισμού δολοφονήθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων με σύνδρομο ντάουν Από μεταπολεμικές μελέτες για χρόνια ήταν διαδεδομένη η εντύπωση ότι το σύνδρομο ντάουν συνδέεται με προσδόκιμο ζωής τα 30 χρόνια;

Πινέδα: Αυτά είναι μύθοι που δημιουργούνται σύμφωνα με την ιστορία των κρατών και της επιστήμης. Η κατάσταση σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Φτάνουμε στα γηρατειά. Εξαρτάται από το πόσο υγιείς διατηρούμαστε , σωματικά και πνευματικά. Εγώ, όπως και πολλοί νέοι άνθρωποι με σύνδρομο ντάουν ήμουν υπέρβαρος. Με γυμναστική και σωστή διατροφή έχασα12 κιλά. Είχα, επίσης, την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με πνευματικά ενδιαφέροντα. Με εφημερίδες και μια βιβλιοθήκη Γι’ αυτό από πολύ νωρίς είχα περιέργεια και ενδιαφέροντα. Όταν απαγορεύεις σε κάποιον την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις..

WELT ONLINE: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το ουσιαστικό κατά την ανατροφή παιδιών με σύνδρομο ντάουν.;

Πινέδα: Η Αυστρία ,η Ελβετία και η Γερμανία πολιτισμικά διαφέρουν από την Ισπανία. Ίσως εκεί (Ισπανία) με καταλαβαίνουν περισσότερο. 1ον: Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε (μορφώσετε). Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν. είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ . Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;

Πηγή:alterthess.gr

Μετάφραση: Μαρίνα Μάλλιου